۱۰ دانشمند و مهندس برجسته آلمانی که به تجهیز ماشین جنگی آدولف هیتلر کمک کردند

وقتی به نازی ها فکر می کنیم، یاد هیتلر، هیملر، گورینگ، گوبلز و اشپیر، رهبران سیاسی رایش سوم می افتیم که هجوم آلمان نازی به اروپا و اتحاد جماهیر شوروی را هدایت کردند. اما این افراد هیچ یک از تکنولوژی های مورد استفاده نازی ها را طراحی یا توسعه نداده بودند. این دانشمندان و مهندسان برجسته بودند که ماشین جنگی نازی ها را ساختند و به هیتلر کمک کردند تا به سلطه جهانی نزدیک شود. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ۱۰ مهندس و دانشمندی آشنا کنیم که نبوغ خود را در اختیار هیتلر قرار داده و ماشین جنگی او برای پیروزی در جنگ جهانی دوم را ساختند.

 

نام خانوادگی فردیناند پورشه شاید برای همه آشنا به نظر برسد و بله، او موسس شرکتی است که خودروهای اسپرت پورشه را می سازد. او همچنین با اشتیاق برای نازی ها کار می کرد. پورشیه کسی بود که فولکس واگن بیتل را طراحی کرد که هیتلر آن را به عنوان «خودروی مردم» در نظر گرفته بود. همچنین پورشه نزدیک بود قرارداد طراحی و ساخت تانک مشهور تایگر آلمان را دریافت کرد. با این حال، سیستم رانندگی او بسیار پیچیده قلمداد شد. در عوض، طراحی پورشه برای یک ضد تانک به نام Elephant استفاده شد. در درجه اول، پورشه مخترعی بود که به طراحی خودرو علاقه مند بود. او که پیش از این در جنگ جهانی اول برای اتریشی ها تجهیزات طراحی کرده بود، در سال ۱۹۳۱ شرکت مهندسی خود را با پسرش تاسیس کرد. پورشه در زمینه مهندسی خودرو چنان شناخته شده و محترم بود که استالین شخصاً سعی کرد او را در سال ۱۹۲۳ به خدمت گرفته و به ریاست صنعت خودروسازی شوروی منصوب کند. پس از بررسی های فراوان، پورشه به این دلیل که به زبان روسی تسلط نداشت، این پیشنهاد را رد کرد.

 

زمانی که هیتلر در سال ۱۹۳۴ خواهان طراحی و ساخت خودرویی به نام خودرو مردم بود، طرح بیتل پورشه به عنوان برنده انتخاب شد. پس از ملاقات با پورشه در سال ۱۹۳۵، هیتلر تحت تاثیر قرار گرفت و به شدت او را مورد تمجید قرار داد. او حتی پیشنهاد داد کارخانه ای که فولکس واگن بیتل را می ساخت به نام پورشه نامگذاری شود. اما پورشه این پیشنهاد را رد کرد. او بعدها خودروی کوبل واگن (Kubelwagen) را طراحی کرد، یک جیپ نظامی که مشتقی از طراحی خودرو بیتل بوده و معادل آلمانی جیپ آمریکایی بود. این طرح به شدت مورد پسند آلمانی ها قرار گرفت، بنابراین ۵۵,۰۰۰ دستگاه از آن در طول جنگ تولید شد. پس از جنگ، پورشه به دلیل نازی بودن ۲۲ ماه در فرانسه زندانی بود. در سال ۱۹۵۰، او و پسرش اولین خودروی اسپرت پورشه را ساختند.

 

کرت تانک، طراح هواپیمای برجسته آلمانی و خلبان آزمایشی نازی ها، به عنوان سرباز در جنگ جهانی اول جنگید. سپس مهندسی برق خواند و خلبان ماهری شد. او پس از کار برای چند تولید کننده هواپیما، در سال ۱۹۳۱ در Focke-Wulf به کار پرداخت. در اینجا، او شرکت را به طور کامل به یک تولید کننده هواپیما در کلاس جهانی تبدیل کرد. تانک هم هواپیمای جنگنده Fw ۱۹۰ و هم هواپیمای ترابری Fw ۲۰۰ را طراحی کرد. Fw 190 که هواپیمایی برتر از اسپیتفایر مشهور بریتانیایی ها بود، به عنوان بهترین جنگنده ملخ دار آلمانی ها در جنگ جهانی دوم شناخته شد. در همین حال، Fw 200 یک هواپیمای ترابری و بمب افکن بود. در حالی که تنها چند صد فروند از آن ها تولید شد اما می توانستند بیش از ۳۲۰۰ کیلومتر پرواز کنند و ستون فقرات ترابری دول متحد را تشکیل می داد.

 

Fw -۲۰۰ تا ۹۰ هزار تن تجهیزات متفقین را در ماه غرق می کرد که باعث شد چرچیل از Fw-۲۰۰ به عنوان “بلای اقیانوس اطلس” یاد کند. پس از پایان جنگ، تانک به آرژانتین مهاجرت کرد. او مدت کوتاهی روی یک هواپیمای جت برای آرژانتین کار کرد که موفق نبود. سپس به هند رفت و جت جنگنده برای ارتش هند طراحی کرد. دو دهه بعد، تانک به عنوان مشاور یک شرکت سازنده هواپیمای آلمانی به آلمان بازگشت.

 

اگرچه اولین هواپیمای ساخته شده توسط ارنست هینکل سقوط کرد و سوخت، اما او منصرف نشد. هینکل که در طول جنگ جهانی اول هواپیما طراحی کرده بود، در ادامه شرکت هواپیماسازی خود به نام Heinkel Flugzeugwerke را تاسیس کرد. هینکل در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ دوران بسیار موفقی را طی کرد. او یک هواپیمای مسابقه ای رکورد شکن طراحی کرد و سپس هواپیمای He ۱۸۷، اولین هواپیمای جت جهان را ساخت. این جت برای اولین بار در سال ۱۹۳۹، یک هفته قبل از شروع جنگ جهانی دوم به پرواز درآمد. نمادین ترین طرح او He 111 بود، بمب افکن دو موتوره ای که به طور گسترده در طول عملیات های تهاجمی سریع آلمان در ابتدای جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت. در آنجا، نقاط ضعف این بمب افکن آشکار شد، از این رو، پس از کشف این نقاط ضعف به ندرت پس از آن مورد استفاده قرار گرفت.

 

در آن زمان، هینکل به منتقد آشکار دولت نازی تبدیل شده بود. این مساله به مذاق نازی ها خوش نیامد، بنابراین آن ها با ملی کردن شرکت او در سال ۱۹۴۲ کارخانه های او را مصادره کردند. با این وجود، هینکل هنوز هم از اعضای حزب نازی بود و از کارگران برده برای کارخانه هایش استفاده می کرد. پس از پایان جنگ، توسط متفقین دستگیر و محاکمه شد. او بعدها به دلیل مقاومت در زمان جنگ علیه هیتلر تبرئه شد. در سال ۱۹۵۰، هینکل شرکت جدیدی را راه اندازی کرد که اسکوتر، دوچرخه و ماشین های کوچک تولید می کرد.

 

در طول جنگ جهانی اول، ویلی مسرشمیت در یک مدرسه پرواز آلمانی کار می کرد. در یک برهه، او رکورد جهانی طولانی ترین پرواز با گلایدر را نیز در اختیار داشت. در دهه ۱۹۲۰، مسرشمیت شرکت خود را راه اندازی کرد که هواپیماهای ارزان قیمت می ساخت. تنها مشکل این بود که بسیاری از هواپیماهای او سقوط کردند. در نتیجه، او در سال ۱۹۳۱ ورشکسته شد. اما وقتی نازی ها در سال ۱۹۳۳ به قدرت رسیدند او را از ورشکستگی کامل و نابودی نجات دادند. اگر چه مسرشمیت توسط یکی از مقامات ارشد نازی که پسرش در یکی از هواپیماهای مسرشمیت کشته شده بود، مورد اذیت و آزار قرار گرفت، اما دوستان بسیار دیگری در حزب نازی پرورش داده بود.

 

هنگامی که نازی ها اعلام کردند که آلمان در حال تجهیز خود به تجهیزات نظامی است، مسرشمیت با کمک رابرت لوسر نمونه اولیه ای از یک جنگنده به نام Bf ۱۰۹ را طراحی کرد. فرمانده توسعه نیروی هوایی لوفت وافه شخصاً این هواپیما را آزمایش کرد و به این نتیجه رسید که Bf ۱۰۹ یک هواپیمای جنگنده بی نقص خواهد بود. در جریان جنگ جهانی دوم، Bf 109 در تمامی جبهه ها برای آلمان نازی به کار گرفته شد، به ویژه در مقابله با جنگنده های اسپیتفایر در نبرد بریتانیا. مسرشمیت در ادامه Bf ۱۱۰ را طراحی کرد که به یک جنگنده شبگرد برجسته و توانمند تبدیل شد. اما دستاورد بزرگ او در طول جنگ Me 262، اولین هواپیمای جت جهان بود که جنگ را تجربه می کرد. پس از پایان جنگ جهانی دوم، مسرشمیت به مدت دو سال در ایالات متحده تحت نظر بود. او پس از آزادی در ابتدا خانه های پیش ساخته و چرخ خیاطی می ساخت زیرا متفقین تولید هواپیما را پس از جنگ، در آلمان ممنوع کرده بودند. اما مسرشمیت در سال ۱۹۵۲ دوباره برای آلمان شروع به تولید موشک و هواپیمای جنگی کرد.

 

رابرت لوسر مهندس هواپیما و خلبانی برجسته و شناخته شده بود. او پس از کار برای چندین کمپانی سازنده هواپیما، به مسرشمیت پیوست و در طراحی Bf 109 به او کمک کرد. وی همچنین نقش فعالانه ای در طراحی Bf ۱۱۰ داشت.در سال ۱۹۳۸، او به کار برای هینکل بازگشت اما پس از اختلاف نظر در مورد طراحی یک جنگنده جت اخراج شد. لوسر در ادامه در کارخانه هواپیماسازی Fieseler مشغول به کار شد، جایی که بمب پرنده مشهور را طراحی کرد. این اولین سلاح انتقام جویی نازی ها بود. هزاران فروند از این موشک های کروز علیه بریتانیا استفاده شدند و ثابت شد که سلاح هایی کارآمد و ترسناک هستند.

 

بعد از جنگ جهانی دوم، لوسر توسط متفقین در عملیات سنجاق (Paperclip) به کار گرفته شد، عملیاتی که در آن مهندسان و دانشمندان آلمانی برای پروژه های نظامی کشورهای غربی عضو متفقین و به طور خاص ایالات متحده به کار گرفته شدند. اما برخلاف ورنر فون براون مشهور، لوسر تا سال ۱۹۴۸ به آمریکا نرفت. در آن زمان، او در کنار فون براون در برنامه فضایی آمریکا کار می کرد اما به اشتباه پیش بینی کرد که رفتن به ماه غیرممکن است. او معتقد بود که هیچ فضاپیمایی برای این سفر به اندازه کافی قابل اعتماد نخواهد بود .در سال ۱۹۵۹، لوسر به آلمان بازگشت و در آنجا زیر نظر مسرشمیت مشغول به کار شد.

 

هنگامی که ارنست هینکل برای کمک به طراحی اولین هواپیمای جت جهان به دانشگاه گوتینگن رفت، هانس فون اوهاین توسط رییس او در این دانشگاه به هینکل معرفی شد.در سال ۱۹۳۶، اوهاین رسما به Heinkel Flugzeugwerke پیوست تا به کار بر روی اولین موتور جت جهان ادامه دهد. در سال ۱۹۳۹، He 178، اولین هواپیمای جت جهان، یک پرواز آزمایشی تقریباً بدون نقص را انجام داد. کار فون اوهاین بر روی موتورهای جت منجر به ساخت جنگنده Me ۲۶۲ توسط نازی ها نیز شد. اگر چه فون اوهاین به طور مستقیم در طراحی Me ۲۶۲ نقش نداشت، اما به نازی ها ثابت کرد که هواپیماهای جت کاربردی و بسیار برتر از جنگنده های پروانه محور هستند.

 

مدت کوتاهی پس از پایان جنگ جهانی دوم، فون اوهاین به آمریکا مهاجرت کرد. او در سال ۱۹۶۳ دانشمند ارشد آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی هوایی آمریکا شد و در شغل جدیدش مقالات زیادی منتشر کرد و به خاطر دستاوردهایش در مهندسی هوافضا در سطح بین المللی شناخته شد. ون اوهاین در نهایت به تالار مشاهیر بین المللی حوزه هوافضا و تالار مشاهیر علوم راه یافت.

 

در سال ۱۹۳۶ والتر تیل سومین دانشمندی بود که توسط والتر دورنبرگر، رئیس بخش تحقیقات موشکی آلمان استخدام شد. تیل سابقه ای در مهندسی شیمی داشت و در نهایت به معاونت بخش موشکی آلمان رسید. کارهای تیل در به پرواز درآوردن راکت V-2 نقش کلیدی داشت. او بیشتر روی طراحی موتور کار می کرد و ایده های او منجر به موتوری بسیار سبک تر و کوتاه تر شد.او تصمیم به استفاده از سوختی ترکیب برای موشک V – ۲ گرفت و طراحی موتور را ساده کرد تا تولید انبوه آن آسان تر شود. تیل در سال ۱۹۴۳ به این باور رسید که معضلات ذاتی موجود در طراحی موشک V – ۲ تولید انبوه آن را غیرممکن می سازد، بنابراین استعفای خود را به والتر دورنبرگر اعلام کرد. تنها چند روز بعد، تیل و خانواده اش در جریان بمباران بریتانیا علیه اماکن تحقیقات راکتی نازی ها در پینمونده کشته شدند.

 

در طول دهه ۱۹۲۰، هربرت ای. واگنر، مهندس هوافضا به تحقیق در مورد دینامیک اجزای مختلف هواپیما از جمله هواپیماهای با قابلیت فرود روی آب پرداخت. در دهه ۱۹۳۰، او روی هواپیماهای نظامی با ارتفاع پروازی بالا و موتورهای جت کار می کرد. در دهه ۱۹۴۰، او روی موشک های هدایت شونده تمرکز داشت. یکی از پروژه های او، بمب گلاید با موتور راکتی به نام Hs ۲۹۳، اولین بمب هدایت شونده ای بود که تا آن زمان در جنگ استفاده شده بود. Hs 293 که سلاحی ابتدایی اما ویرانگر بود، در نهایت ۴۰۰ هزار تن از محموله های کشتی های متفقین را غرق کرد. با این حال، تکثیر مدل های مختلف Hs 293، بهبود این سلاح را دشوار کرد.

 

پس از جنگ، واگنر یکی از اولین دانشمندان آلمانی بود که به آمریکا برده شد. در آنجا، او یک سیستم هواپیمای هدایت شونده با رادار را توسعه داد که نیروی هوایی آمریکا در طول جنگ کره از آن استفاده کرد. او همچنین طراحی های بمب هدایت شونده آمریکا را اصلاح کرد و بعدها سیستم های هدایتی برای موشک های ضد تانک ارتش آمریکا توسعه داد.

 

در سال ۱۹۳۵، کنراد زوس به عنوان مهندس کارخانه هواپیمایی Henschel کار می کرد اما آخر هفته هایش را صرف ساخت یک کامپیوتر در اتاق نشیمن والدینش کرده بود. Z1 اولین کامپیوتر قابل برنامه ریزی جهان بود. زوس سعی کرد دستگاهی طراحی کند که بتواند معادلات مهندسی را برای او محاسبه کند. Z۱ که در سال ۱۹۳۸ تکمیل شد، پروژه ای بسیار پیشرفته و پیشگامانه بود اما برای انجام محاسبات پیچیده بسیار ساده بود. هنگامی که جنگ جهانی دوم آغاز شد، زوس به سختی و با دادن کامپیوتر خود به ارتش آلمان از رفتن به میدان جنگ اجتناب کرد.

 

زوس که اکنون برای موسسه تحقیقات آیرودینامیک رایش سوم کار می کرد، چندین کامپیوتر دیگر ساخت که در Z۴ به اوج خود رسیدند. زوس پیشنهاد کار بیشتر بر روی یک کامپیوتر با استفاده از لوله های خلاء را داد. اما این پروژه خیلی زود و پیش از رسیدن به نتیجه توسط ارتش آلمان لغو شد. آن ها بر این باور بودند که ساخت چنین کامپیوتری برای استفاده نظامی چندان ضروری نیست، زیرا به باور خود، به پیروزی در جنگ نزدیک بودند. سازندگان هواپیمای متعددی در آلمان این کامپیوتر را برای محاسبات هوافضای خود می خواستند. این کامپیوترها به قدری مهم تلقی می شدند که ورنر فون براون شخصا برای انتقال زوس و کامپیوترهایش به مکانی امن تر مداخله کرد. پس از جنگ، زوس کامپیوتر Z۴ را به سوئیس برد و در سال ۱۹۵۰یک شرکت تولید کامپیوتر را راه اندازی کرد. بیست سال بعد، این شرکت توسط زیمنس خریداری شد و زوس بازنشسته شد.

 

فریتز توت پس از خدمت در ارتش آلمان در طول جنگ جهانی اول، به تحصیل در رشته مهندسی پرداخت و در نهایت در یک شرکت ساختمانی کوچک مشغول به کار شد. او در سال ۱۹۲۲، یک دهه پیش از به قدرت رسیدن نازی ها، به حزب نازی پیوست. بعدها او به اس اس پیوست و در سال ۱۹۳۰ مقاله ای در مورد استخدام منتشر کرد که نظر هیتلر را به خود جلب کرد. زمانی که نازی ها به قدرت رسیدند، توت به ریاست پروژه جدید اتوبان آلمان ارتقا یافت. در نهایت، او به عنوان وزیر مهمات رایش و با رهبری دفتر مرکزی فناوری بر تمام جنبه های اقتصاد آلمان نظارت داشت. همچنین او سازمان توت را بنیان گذاری کرد، یک سازمان شبه دولتی مهندسی که دیوار آتلانتیک و پناهگاه های بزرگ زیردریایی های یوبوت را در ساحل فرانسه ساخت. سازمان توت به خاطر استفاده از میلیون ها کارگر اجباری بدنام بود. اگر چه توت از پشتیبانی هیتلر سود می برد، با دیگر افراد ارشد نازی از جمله هرمان گورینگ و مارتین برومن درگیری داشت. در سال ۱۹۴۲، توت در انفجار هواپیما درگذشت. در حالی که شواهد خرابکاری یا ترور فراوان بود، هیچ چیز ثابت نشد.

 

منبع: روزیاتو