کاهش بی سابقه اعتیاد، مشروب وبزهکاری در نسل جوان انگلیس

بی بی سی نوشت:نوجوانان امروز دیگر سراغ مواد مخدر، مشروبات الکلی و دخانیات نمی روند، از زمانی که آماری در این باره تهیه شده، چنین کاهش مصرفی بی سابقه بوده است.
مواد مخدر
اخیرا دفتر امور مهاجران و امنیت و قانون دولت بریتانیا تحلیلی را منتشر کرد مبنی بر این که نسبت جوانان شانزده تا بیست و چهار سال که از مواد مخدر غیرمجاز استفاده کرده اند از ۵۴ درصد در سال ۱۹۹۸، به ۳۸ درصد رسیده است. این میزان درطول یک دهه و میان کودکان بین یازده تا پانزده سال، از ۲۹ درصد به ۱۷ درصد رسیده است.
توتون و تنباکو
ماه گذشته،‌ سرویس بهداشت عمومی بریتانیا گزارش کرد که تعداد انگلیسی‌های ۱۶ تا ۱۹ ساله‌ای که هرگز دخانیات مصرف نکرده‌اند از سال ۱۹۹۸ تاکنون حدود دوسوم افزایش داشته است و داده‌های ارائه شده در مورد خواهران و برادران جوانتر آنان به مراتب قابل توجه است. در سال ۱۹۸۲، بیشتر یازده تا پانزده‌ ساله‌ها (۵۳ درصد) دست کم یکی دوبار لب به سیگار زده بودند. امروز، تنها یک چهارم آنها گاهی پنهانی و دور از چشم دیگران کامی از سیگار گرفته اند.
الکل
داستان الکل هم به همین منوال است. در سال ۱۹۹۸، ۷۱درصد ۱۶ تا ۲۴ ساله‌ها در پاسخ به پرسش ما گفتند که در هفته یک بار نوشیدنی الکلی خورده‌اند. امروز، این میزان ۴۸ درصد یعنی خیلی کمتر از والدین خودشان است (حدود ۷۰ درصد). دربین ۱۱ تا ۱۵ ساله‌ها، کاهش بیشتری وجود دارد. یک دهه‌ی پیش، ۲۶ درصد آنها گفته بودند که در یک هفته نوشیدنی الکلی نوشیده‌اند. در حال حاضر داده‌ها نشان می‌دهند که این رقم ۱۳ درصد است.
چه اتفاقی افتاده است؟ وقتی پای سیگار کشیدن و نوشیدن مشروبات الکی و مواد مخدر به میان می‌آید،‌ جوانان بریتانیایی رفتار بهتری در مقایسه با والدین خود نشان می‌دهند.
اما البته این به آن معنا نیست که دیگر چالش‌های جدی وجود ندارند. اما روند رو به تنزل این امید را در دل زنده می کند که الگوی نوجوان پاک در حال شکل گیری است.
مفهوم نوجوانی به سال ۱۹۰۰ و زمانی برمی‌گردد که روان‌شناس آمریکایی جی استنلی هال، استدلال کرد که دگرگونی‌های بیولوژیک با رفتارهای مشکل‌ساز دوران بلوغ در ارتباط است. او زمانی را که افراد جوان خواستار آزادی اما نیازمند انضباط هستند را به یک دوره‌ " توفان و تنش" توصیف می کرد.
این نظریه در سال ۱۹۵۰، زمانی که بریتانیا به طور جدی نگران مورد تهدید قرار گرفتن از سوی جوانان سرکش شده بود، پای گرفت. یک واژه‌ جدید به نام تین‌ایجر یا نوجوان، به همراه لباس‌های عجیب و غریب و موسیقی کرکننده شکل گرفته بود.
در طول چهار دهه‌ بعد،‌ پسران عروسکی، دوچرخه‌سوارها، مٌدرن‌ها، راکر‌ها، هیپی‌ها،‌ پانک‌ها، جنجالی ها هرکدام به شکلی برای مقامات شاخ و شانه کشیدند و از به دردسر افتادن آنها لذت بردند.
گرچه باید پرسید امروز آن خرده‌فرهنگ‌های سرکش کجا هستند؟
هیچ کس نمی گوید نوجوانان سوء رفتار ندارند اما دیگر آنها از رفتار خود به عنوان "نافرمانی عنان گسیخته" یاد نمی کنند. به هر صورت،‌ ما در میانه‌ی یک دوره فزاینده حسن رفتار هستیم.
 
یک اندازه‌گیری ساده از "بزهکاری نوجوان" شمار نوجوانانی‌ست که در نتیجه توبیخ پلیس یا محکومیت وارد نظام عدالت کیفری می‌شوند. این رقم در ده سال گذشته در انگلستان و ولز نصف شده است- از حدود ۹۰ هزار در سال ۲۰۰۱ به ۴۵ هزار نفر در سال ۲۰۱۱ رسیده است.
عواملی برای پیدا شدن این روند دست به دست هم داده اند. آن دسته از افرادی که در مدارس و سرویس‌های خدماتی جوانان کار می‌کنند دلیل این موفقیت را کار خود بر روی دخانیات،‌مشروبات الکلی و مواد مخدر می‌دانند.
پلیس و نیز سرویس های کار و خدمات اجتماعی هم می‌توانند ادعا کنند که در بهبود رفتار آنها تاثیرگذار بوده‌اند.
اما من گمان می‌برم که چیز دیگری نیز در این جا وجود دارد. آیا دلیل این است که نوجوانان شورشی نیازمند آنند که با کاری که پدر و مادرش کرده‌اند فرق داشته باشند؟ کارهایی نظیر سیگار کشیدن،‌مشروب خوردن، قرص بالا انداختن و چاقوکشی؛ نسل ایکس این گونه است.
این روزها شاید، هویت نوجوانان به جای استفاده از مواد مخدر با استفاده از رسانه‌های اجتماعی تعریف می‌شود. شاید همین پیامک و پیام نوشتن، فیس‌بوک و اظهار یک علاقه‌ منحصر بفرد به یک دسته یا گروه موسیقی.
 
کارتی که برای پسرم درست کردم
در روزگار من، نوجوان عادی بی‌حوصله با چند تن از دوستانش در اطراف یک ایستگاه اتوبوس می‌گشت و یک بطری شراب سیب و یک بسته ده‌تایی سیگار داشت. امروزه، آنها جلوی لپ‌تاپ، پلی استیشن یا تلفن همراه خود مشغول غیبت، بازی یا معاشقه هستند. این یک دنیای مجازی‌ است،‌ یک زمین بازی برای شورشی جوان که بزرگترها اجازه ورود به آن را ندارند.