سی ان ان نوشت: توقیف نفتکش توسط دولت ترامپ در نزدیکی سواحل ونزوئلا یکی از نمایشیترین چرخشها در کارزار فشار نظامی علیه نیکولاس مادورو، است.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: سوار شدن نیروهای آمریکایی به یک کشتی خارجی اقدامی غیرمعمول است و دامنهٔ عملیاتی را که پیشتر با حمله به بیش از ۲۰ قایق در دریای کارائیب و اقیانوس آرام برجسته شده بود—و دولت آنها را حامل قاچاقچیان مواد مخدر معرفی میکرد—گسترش میدهد.
گزارشهای اولیه نشان میدهد که عملیات نیروهای گارد ساحلی آمریکا با پشتیبانی نیروی دریایی و نهادهای مجری قانون، از نظر قانونی و قانون اساسی کمتر از حملات قبلی و تهدیدهای قریبالوقوع ترامپ برای اقدام نظامی در خاک ونزوئلا بحثبرانگیز بوده است.
به گفتهٔ یک مقام ارشد آمریکایی، این کشتی—به نام Skipper—در آبهای بینالمللی توقیف شده و حامل نفت خام ونزوئلا بوده است. یک قاضی فدرال پیشتر به دلیل ارتباطات ادعایی با گروههای مورد حمایت ایران، حکم توقیف این کشتی را صادر کرده بود.
انتشار ویدئوی نیروهای آمریکایی که از بالگرد روی عرشهٔ نفتکش فرود میآیند، توسط بوندی و بیان نمایشی ترامپ در اعلام این خبر، بر اهمیت سیاسی این رویداد تأکید دارد.
ترامپ با لحن همیشگیاش برای بزرگنمایی، در برابر خبرنگاران اعلام کرد: «ما یک نفتکش بزرگ را توقیف کردیم، خیلی بزرگ، در واقع بزرگترین نفتکشی که تاکنون توقیف شده است.»
اگرچه ممکن است این نفتکش ارتباط مستقیمی با بنبست کنونی میان ترامپ و مادورو نداشته باشد، توقیف آن در چارچوب افزایش گستردهٔ حضور نیروی دریایی آمریکا در کارائیب دیده خواهد شد—تلاشی که ظاهراً با هدف سرنگونی مادورو یا واداشتن اطرافیانش به کنار گذاشتن او انجام میشود.
ترامپ و ونزوئلا چه چیزی را در معرض خطر قرار دادهاند؟
میلیونها ونزوئلایی از رفتن مادورو استقبال خواهند کرد؛ بنابراین، بحث در واشنگتن دربارهٔ نیت ترامپ در ونزوئلا کمتر بر سر خوب یا بد بودن رفتن مادورو است و بیشتر بر سر قانونی بودن اقدامات رئیسجمهور آمریکا متمرکز است. منتقدان نگراناند که ترامپ به دنبال آن باشد که آمریکا را در یک ماجراجویی طولانیمدت سیاست خارجی گرفتار کند و بار دیگر با قدرت اجراییِ بدون نظارت، زورآزمایی کند.
سؤالهای قانونی عمدتاً دربارهٔ حملات به قایقهایی است که ادعا میشود حامل قاچاقچیان مواد مخدر بودهاند—حملاتی که تاکنون ۸۷ کشته برجای گذاشته است. دولت اصرار دارد که این حملات علیه «نارکو-تروریستها» توجیه قانونی دارد. اما ونزوئلا برخلاف ادعای دولت ترامپ یک مسیر عمدهٔ قاچاق فنتانیل به آمریکا نیست. گروههای حقوق بشری نیز هشدار میدهند که این حملات فرآیند قانونی را نقض کرده و به قتلهای مورد حمایت دولت شباهت دارد.
یکی از این حملات در ۲ سپتامبر باعث شد که دموکراتها و گروههای حقوق بشری دولت را به ارتکاب جنایت جنگی متهم کنند، زیرا حملهٔ دومی انجام شد که بازماندگان حملهٔ اول را کشت.
دموکراتها در کنگره اکنون فشار میآورند که وزیر دفاع، پیت هگست، ویدیوی حمله را به کنگره ارائه کند. ترامپ ابتدا گفته بود با چنین اقدامی مشکلی ندارد، اما بعداً آن اظهارات را انکار کرد.
خبر توقیف نفتکش و جنجال بر سر حملهٔ دوم در حالی منتشر میشود که هنوز اهداف واقعی ترامپ در ونزوئلا مبهم است. حضور نمادین و بزرگ نیروی دریایی آمریکا— شامل یو اس اس جرالد فورد—به این معناست که هر نتیجهای که به سقوط مادورو منجر نشود، شکستی برای قدرت آمریکا و اعتبار شخصی ترامپ خواهد بود.
ترامپ بارها هشدار داده که بهزودی حملات علیه «مراکز قاچاق مواد مخدر» روی خشکی نیز آغاز میشود. اما در مصاحبهای با پولیتیکو، از ارائهٔ جزئیات خودداری کرد و تنها گفت که میخواهد «با مردم ونزوئلا به خوبی و با احترام رفتار شود.»
سیانان روز چهارشنبه گزارش داد که دولت ترامپ در حال برنامهریزی برای پس از سقوط احتمالی مادورو است. منتقدان این اقدامات را با عدم آمادگی آمریکا پس از سقوط رژیم صدام حسین در ۲۰۰۳ مقایسه کردهاند. برخی نیز میترسند که اگر رژیم مادورو فرو بپاشد، ونزوئلا دچار بیثباتی و خشونت شود و موج تازهای از آوارگان به وجود آید—هرچند شرایط ونزوئلا با بغداد پس از جنگ قابلمقایسه نیست.
در تحول دیگری که میتواند فشار بر مادورو را افزایش دهد، ماریا کورینا ماچادو، رهبر اپوزیسیون ونزوئلا، از مخفیگاه خود خارج شد و به اسلو سفر کرد؛ جایی که دخترش پیشتر جایزهٔ صلح نوبل را به نمایندگی از او دریافت کرده بود.
یک مقام اطلاعاتی سابق آمریکا: «توقیف نفتکش کاملاً عادی است»
پام بوندی در ایکس اعلام کرد که توقیف نفتکش Skipper بر اساس حکم بازرسی مرتبط با حمل محمولههای تحریمشدهٔ نفت از ایران و ونزوئلا انجام شده است. او گفت افبیآی، تحقیقات امنیت داخلی، گارد ساحلی و وزارت دفاع در این عملیات نقش داشتهاند.
این توقیف، پیامی هشدارآمیز برای سایر نفتکشهایی است که نفت تحریمشدهٔ ونزوئلا یا ایران را حمل میکنند و ضربهای به «ناوگان سایه»ای که در تجارت نفت تحریمشده نقش دارد محسوب میشود.
ونزوئلا دارای یکی از بزرگترین ذخایر نفت جهان است و فروش غیرقانونی نفت یکی از منابع اصلی درآمد رژیم مادورو محسوب میشود. دولتهای ترامپ اول، بایدن و ترامپ دوم، لایههای متعددی از تحریمها را علیه رژیم مادورو حفظ کردهاند.
دولت کاراکاس توقیف نفتکش را محکوم کرد و گفت این اقدام انگیزهٔ واقعی سیاستهای ترامپ را آشکار میکند: «موضوع مهاجرت نیست. موضوع قاچاق مواد مخدر نیست. موضوع دموکراسی نیست. موضوع حقوق بشر نیست. همیشه دربارهٔ ثروت طبیعی ما بوده—نفت ما، انرژی ما، منابعی که فقط به مردم ونزوئلا تعلق دارند.»
بت سانر، مقام ارشد سابق اطلاعاتی آمریکا، به سیانان گفت که توقیف نفتکش «کاملاً عادی» است و تنها به دلیل کمبود نیرو در منطقه در گذشته انجام نشده بود.
دموکراتها: این اقدامات روشنترین نشانهٔ افزایش تنش است
نماینده کریسی هولهان، عضو کمیتهٔ نیروهای مسلح مجلس نمایندگان، در پاسخ به این سؤال که آیا آمریکا اکنون به جنگ با ونزوئلا نزدیکتر است، گفت: «چطور ممکن است نزدیکتر نباشیم وقتی سربازان ما از بالگرد روی نفتکشی با پرچم یک کشور دیگر فرود میآیند؟ این قطعاً اقدامی تنشزا است.»
او افزود اگر هدف ترامپ تغییر رژیم از طریق نیروی نظامی باشد، طبق قانون اساسی نیازمند مجوز کنگره است—که به اعتقاد او به نفع آمریکا نخواهد بود.
سناتور چاک شومر نیز گفت که اظهارات ترامپ آنقدر ضدونقیض است که نمیتوان فهمید هدف واقعی او چیست: «ترامپ آنقدر حرفهای مختلف میزند که نمیدانید دربارهٔ چه صحبت میکند.»
ابهام همیشگی در دوران دوم ترامپ
در دورهٔ دوم ترامپ، شفافیت عمومی دربارهٔ سیاست خارجی بهطور کلی کاهش یافته است. ترامپ به «غیرقابل پیشبینی بودن» افتخار میکند و هیچ توضیحی دربارهٔ حضور گستردهٔ نظامی آمریکا در نزدیکی ونزوئلا یا هزینههای آن ارائه نکرده است.
اگر او بتواند مادورو را کنار بزند و انتقال به دموکراسی را رقم بزند، یک پیروزی سیاسی مهم برای خود رقم زده و قدرت آمریکا را در نیمکرهٔ غربی تحکیم خواهد کرد—هدفی که با استراتژی امنیت ملی جدید او همسو است.
اما تاریخ نشان داده که رژیمهای دیکتاتوری—حتی تحت فشار—اغلب بسیار مقاومتر از تصور بیرونیها هستند. رژیم ونزوئلا سالهاست مانند یک شبکهٔ چندلایهٔ مافیایی عمل میکند که رهبرانش منافع مالی عظیمی در حفظ قدرت دارند.
با این حال، توقیف نفتکش فشار بر مادورو را یک پله دیگر افزایش داد و ترامپ را بیش از پیش در مسیری قرار داد که به نظر میرسد به تقابل اجتنابناپذیر ختم شود—تقابلی که او سرمایهگذاری سیاسی زیادی روی آن انجام داده است.
