پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : محمد علی ابطحی در روزنامه بهار نوشت: اولین حکم رسمی آقای خاتمی در خرداد 76 حکم آقای حبیبی برای پست معاون اولی ریاستجمهوری بود که این انتخاب مورد پذیرش بسیاری از نیروهای پرهیجان آن روز دوم خرداد نبود، اما انتخاب دکتر حبیبی برای آقای خاتمی درست مثل انتخاب آقای حبیبی برای معاون اولی آقای هاشمی یک ضرورت و نیاز بود. به این معنا که فردی که بتواند در بین شخصیتهای سیاسی میان تمام قشرها در دولت قرار بگیرد جز او وجود نداشت و این بر میگردد به شخصیت دکتر حبیبی که شخصیتی فراتر از آدمهای عادی داشت.
آقای حبیبی به نوعی این جایگاه پدری را تا لحظه مرگش به همراه داشت، او نه آنقدر تند میتاخت که هیجانات و التهابات مقطعی تحت تاثیرش قرار دهد و او را بشکند و نه آنقدر کند میرفت که مورد قبول سیاسیون قرار نگیرد این اعتدال به عنوان شاخصه دکتر حبیبی از الگوهای رفتاری است که همیشه میتواند الگویی برای جریانات و فعالان سیاسی باشد. قبل از انقلاب در میان مبارزان خارج از کشور هم همین اعتدال او را با ديگران متمایز میکرد و وی را به عنوان یک شخصیت متین معرفی کرده بود که هم اندیشمند بود و هم مبارز و هم اهل مدارا.
بعد از انقلاب هم آنقدر بر هویت خود اعتماد داشت که نه مثل برخی از همراهان قبل از انقلابش از مدار جریان انقلاب خارج شد و نه آنقدر شیفته قدرت بود که برای به دست آوردن آن حقی را ناحق کند.
در دولت اصلاحات گاهی جلسات دولت به دلیل ماجرای هر 9 روز یک بحران رنگ و بوی شدید سیاسی به دلیل موضعگیریهای تندی که علیه دولت پیش میآمد میگرفت که نقش دکتر حبیبی که عضو شورای نگهبان هم بود برای جوانترهای هیات دولت بسیار عبرتآموز بود.
او بحثها را به دقت گوش میداد و واقعبینانه قضاوت میکرد. به این معنا که همه حاکمیت را در نگاه خود مجسم میکرد و با توجه به واقعیتهایی که حتی نمیپسندید راهحل میانه ارائه میکرد و اهل گفتوگو بود.
نکتهای که از شخصیت ایشان برای من مورد اهمیت بود دلبستگی ایشان به ایران بود. یکبار در ارتباطی دوجانبه قرار بود در حد نخستوزیر بین ایران و بحرین رفت و آمد صورت گیرد، آقای حبیبی از رفتن به بحرین خودداری کرد. با لبخند ملیح معروفش به صورت دیپلماتیک گفت من را از رفتن به بحرین معاف کنید و گفت من به ایران علاقهمندم و سفر به بحرین باشد برای آنهایی که معتقدند که بحرین بخشی از خاک ایران نیست.