محمود صّباغی: اگرچه کشورهای مختلف جهان هر کدام به نوعی در گیر مبارزه با مهمان نا خوانده ای بنام " کرونا " هستند اما فضای غالب در کشور ما از همان روزهای اول بدلایل مختلفی مانند وسعت جغرافیائی و گسترش سریع و وجود ترس و وحشتی که کلیت جامعه را تحت تاثیر قرار داد و فضای متفاوت وفوق العاده حساسی رقم زد. تجربه موفقیت آمیز کشور چین درمقابله با این ویروس را اغلب کشورها الگو برداری کرده اند ، رمز این موفقیت در اعتماد متقابل عمومی با متولیان امروشکل گیری نوعی اراده ملی بود. پس طبیعی است که در پی پاسخ به این سوال باشیم آیا فرهنگ عمومی ما ایرانیان هم در این هنگامه ی بیم و امید پارامتری قابل اعتناست ؟ یا اینکه متولیان بهداشت عمومی جامعه بایستی بخشی از توان خود را بر آن متمرکز کنند ؟
درنگاهی به رفتار بعضی از مردم و درهمین بازه زمانی کوتاه یکی دو ماهه ، تصویر امیدوار کننده ای بچشم نمی خورد. کشف پی در پی انبارهای پنهانی که لوازم بهداشتی وحیاتی مورد نیاز این روزها در آن احتکارشده بود. دخالت عوام در حوزه علم پزشکی و تجویزهای عجیب و غریب. از توصیه به دود دادن " عنبر نساء " تا سفارش زنجبیل و سیرکه بهای آنها را به چندین برابر رساند. از همه مهمتر و علیرغم تاکید بر خانه نشینی در تعطیلات، به راه افتادن سیل مسافرتهای تفریحی و هجوم به سواحل شمالی کشور، همه و همه نشان از حاکمیت فرهنگی است که نشان میدهد نمیتواند در این بسیج ملی قابل اتکاء باشد.امروز که جامعه ازگیج ومنگی ناشی از شوک اولیه خارج شده، متاسفانه این رفتار اجتماعی – اگر نه به شدت ابتدائی – هنوز بچشم میخورد. سلامت جامعه و منافع ملی ایجاب میکند که از قوه قهریه برای آنان که مقررات عمومی را برنمیتابند استفاده شود. بی تردید این یک مطالبه ملی است.
تصویرتازه ای که در این چند روز در خیابانها و معابر شهری در برابر چشمانمان قرار گرفته از زوایای مختلف آزار دهنده است، اینجا و آنجا ماسک و دستکش استفاده شده را روی زمین و در معابر عمومی رها کرده اند. اگر شیوه رانندگی و رها کردن زباله در گوشه و کنارو بطور کّلی مجموعه رفتارهائی که تنها آلودگی بصری و نازیبا کردن چهره شهرها را در پی دارد یک بد اخلاقی تلقی شود ، امروزه رها سازی لوازم احتمالآ آلوده در معابر عمومی که سلامت و حیات جامعه را مورد تهدید جّدی قرار میدهد میتواند اقدامی مجرمانه باشد. یادمان باشد کنترل وغلبه بر این ویرس موذی تنها از طریق ارتقاء فرهنگ عمومی تا رسیدن به نقطه خود کنترلی رفتار بهداشتی مردم و هماهنگی کامل با دست اندرکاران و متولیان میسرخواهد بود. ناگزیریم به این حقیقت تلخ اشاره کنیم که متاسفانه خیلیها در این آزمون بزرگ مردود شدند.آنچه در این چند روز ابتدائی شاهد بودیم چشم انداز امیدوارکننده ای را نشان نمیدهد مگر آنکه تجدید نظری در رفتار همگان صورت گیرد.حتی اگر این تجدید نظر با استفاده از قوه قهریه باشد. امید که چنین باد.
