پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : رهبر معظم انقلاب در خطبه های نماز جمعه ۱۸ دی ماه سال
۷۷ تهران با اشاره به دیدگاه زبیریان نسبت به حضرت علی(ع) درباره
مصعب‌بن‌زبير اظهار داشتند: پسر عبداللَّه‌بن‌عروةبن‌زبير، پيش پدرش - كه
عبداللَّه‌بن‌عروةبن‌زبير باشد - از اميرالمؤمنين بدگويى كرد. خانواده زبير
- جز يكى از آنها؛ يعنى مصعب‌بن‌زبير - كلاًّ با اميرالمؤمنين بد بودند.
مصعب‌بن‌زبير، مرد شجاع و كريم و همان كسى بود كه در قضاياى كوفه و مختار و
بعد هم عبدالملك درگير بود و شوهر حضرت سكينه هم بود؛ يعنى اوّلين داماد
امام حسين. غير از او، بقيه خانواده زبير، همين‌طور پشت در پشت، با
اميرالمؤمنين بد بودند. انسان وقتى كه تاريخ را مى‌خواند، اين را مى‌يابد.
ابشان
افزودند: پس از آن بدگويى؛ پدر در مقابل او جمله‌اى گفت كه خيلى هم
طرفدارانه نيست، اما نكته مهمى در آن هست و من آن را يادداشت كرده‌ام.
عبداللَّه به پسرش گفت: «واللَّه يابنى النّاس شيئا قطّ الّا هدمه الدّين و
لابنى الدّين شيئا فاستطاعت الدّنيا هدمه»؛ هر بنايى كه دين آن را به‌وجود
آورد و پى و بنيان آن برروى دين گذاشته شد، اهل دنيا هر كارى كردند،
نتوانستند آن را از بين ببرند؛ يعنى بى‌خود زحمت نكشند براى اين‌كه نام
اميرالمؤمنين را - كه پىِ كار او بردين و بر ايمان است - منهدم كنند. بعد
گفت: «الم تر الى على كيف تظهر بنو مروان عيبه و ذمّه فكانّمايأخذون
بناصيتة رفعا الى السّماء»؛ ببين بنى‌مروان چطور هرچه مى‌توانند، در هر
مناسبت و منبرى، نسبت به على‌بن‌ابى‌طالب عيبجويى و عيبگويى مى‌كنند! اما
همين عيبجوييها و بدگوييهاى آنها، مثل آن است كه اين چهره درخشان را هرچه
برتر مى‌برند و منوّرتر مى‌كنند؛ يعنى در ذهنهاى مردم، بدگوييهاى آنها
تأثير عكس مى‌بخشد. نقطه مقابل، بنى‌اميّه‌اند؛ «و ترى مايندبون به موتاهم
من المديح فو اللَّه لكأنّما يكشفون به عن الجيف»؛ بنى‌اميّه از گذشتگان
خودشان تمجيدها و تعريفها مى‌كنند، ولى هرچه بيشتر تعريف مى‌كنند، نفرت
مردم از آنها بيشتر مى‌شود. اين حرف شايد در حدود مثلاً سى سال بعد از
شهادت اميرالمؤمنين گفته شده است. يعنى اميرالمؤمنين با همه آن مظلوميت، هم
در زمان حيات خود و هم در تاريخ و در خاطره بشريت پيروز شد.
