پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : پوریا عالمی در اعتماد نوشت: نمايشگاه جايي است كه به آدم نشان مي دهند. براي نشان دادن پول هم نمي گيرند. برخلاف نمايشگاه كتاب كه جايي است كه به آدم نشان نمي دهند، مگر اينكه پولش را بگيرند. پس ما با اين برهان قاطع ثابت كرديم كه نمايشگاه بين المللي كتاب نمايشگاه نيست و فروشگاه است. از اين برهان قاطع اين استنتاج به دست مي آيد كه ما به فروشگاه مي رويم، نه نمايشگاه و اين در كل خيلي ضايع است.
مسابقات محلي؟
[...]
گر عشق كتاب باشد سهل است بيابان ها
در مرحله بعد مسوولان فرهنگي به اين خاطر كه اهالي فرهنگ و ادب تناسب وزن پيدا كنند و لاغر شوند، تمهيداتي انديشيده اند كه از ورودي نمايشگاه تا سالن اصلي كتاب نيم ساعت پياده روي باشد. مسوولان خيلي دقت كرده اند كه مسير اين پياده روي در سراشيبي و در زير تيغ آفتاب باشد. اين بهترين راه است تا اهالي كتاب و اهالي قلم قبل از رسيدن به كتاب ها از پا در بيايند و جان شان بالابيايد و تلپ بيفتند.
به هم نزديك شويم
اگر شما زنده بمانيد و به سالن نمايشگاه برسيد احساس عجيبي خواهيد داشت. چه احساسي؟ شما به ديگران احساس نزديكي مي كنيد. الان توضيح مي دهم. به خاطر فشار بيش از حد مردم در يك راهروي سه متري شما حسي را تجربه مي كنيد كه هرگز تجربه نخواهيد كرد. شما با همشهري هاي خود به شكل ديگري آشنا مي شويد. توضيح اين مساله كمي سخت است. بايد در فضا قرار بگيريد تا حساب كار دست تان بيايد. اين ديالوگ در طول زمان برگزاري نمايشگاه كتاب زياد شنيده مي شود:
شما به پشت سري تان هي مي گوييد: «آقا هل نده...»
نفر جلويي شما برمي گردد و به شما مي گويد: «داداش... يواش تر.»
تفاوت داريم؟
شما ممكن است به خاطر اين مديريت عالي و بر اثر فشردگي و هجوم و فشار و هل و غيره در ميان انبوه جمعيت بارها احساس كنيد با ديگران فرهنگ متفاوتي داريد.
منتها خيال تان راحت، [...].
