پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : نیت هیوز، تحلیلگر نظامی مرکز استراتفور طرح آمریکا برای استقرار سامانه دفاع موشکی در اروپا را منبع اصلی تنش و اختلاف در روابط واشنگتن و مسکو ذکرکرد.
به گزارش انتخاب، یوجین چاسافسکی تحلیلگر امور اوراسیا که با هیوز در این باره به گفتگو نشسته بود گفت:« ما این هفته شاهد بازگشت ولادیمیر پوتین به کاخ کرملین بودیم. این بازگشت زمانی است که لفاظی های تند و اختلافات میان آمریکا و روسیه بر سر سامانه دفاع موشکی بالستیک (بی ام دی) در اروپا بالا گرفته است. ما شاهد لغو سفر پوتین به آمریکا برای حضور در نشست گروه هشت بودیم. پیش از آن نیز نشست روسیه - ناتو برای گفتگو درباره همین مسئله لغو شده بود. ریشه های این اختلاف و تنش میان آمریکا و روسیه بر سر سامانه دفاع موشکی بالستیک چیست؟»
نیت هیوز در پاسخ گفت:« روسیه سامانه دفاع موشکی بالستیک را یک ابزار راحت و قدرتمندتر در دست غرب برای نفوذ به کشورهای حاشیه خود می داند. روسیه با استقرار این سامانه دفاع موشکی در رومانی در سال 2015 و لهستان در سال 2018 مخالف است اما مخالفت اصلی روسیه بیشتر با استقرار سربازان و تجهیزات جنگی آمریکاست تا با خود این سامانه دفاع موشکی. مسکو عمدتا با نوع روابط امنیتی که این سامانه بیانگر آن است و گسترش بالقوه این روابط در آینده تا دروازه های روسیه مخالف است.»
چاسافسکی گفت:« ما پیشتر شاهد یک رشته اقدامات متقابل روسیه در برابر طرح دفاع موشکی بالستیک بوده ایم. روسیه تجهیزات و سلاح های خود را در مناطقی مانند کالینینگراد و بلاروس و اخیرا نیز در ترانس نیستریا تقویت کرده است. روسیه همچنین سرگرم تشکیل بلوک نظامی خود تحت عنوان نیروهای نظامی امنیت دسته جمعی موسوم به «سی اس تی او» در برابر ناتو بوده است. این مسائل چه تاثیری در روابط کلی روسیه با ناتو دارد؟»
هیوز در پاسخ گفت:« روسیه با مشکلات ژئوپولیتیکی خاص خود مواجه است. مشکلاتی مانند وسعت عظیم خاک این کشور و مرزهای زمینی عملا غیرقابل دفاع. مسکو در دوره شوروی با گستردگی محض خود این مشکل را حل می کرد که این امکان را نه فقط برای روس ها، بلکه برای جمهوری های عضو پیمان ورشو برای دفاع فراهم می کرد. مسکو آن زمان برخی پایگاههای جمعیتی و صنعتی را در اختیار داشت که اینک فاقد آنهاست. در حقیقت روسیه حالا برای پیشروی با یک مشکل جدی جمعیت شناختی مواجه است. بنابراین روسیه حالا در اندیشه آن است که بار دیگر بتواند در کشورهای حاشیه ای خود با ابزارهای غیرمستقیم و ایجاد اهرم های اعمال نفوذ جدید که نیازی به استقرار طولانی تعداد زیادی نیرو و تشکیلات رزمی بزرگ و تشکل های امنیت داخلی بزرگ نداشته باشد جای پایی پیدا کند.»
